Łączna liczba wyświetleń

niedziela, 23 sierpnia 2015

BUNDESLIGA I NIE TYLKO - CZYLI DLACZEGO CIĄGLE ZERKAM NA ZACHÓD

Moja ulubiona scena z Bundesligi: Piszczek wyprowadza kontrę Borusii - rajd przez pół boiska, na pełnym gazie udaje mu się idealnie podać do Błaszczykowskiego, który po ograniu 2-3 obrońców, dochodzi do linii końcowej i stamtąd dośrodkowuje...
Oczywiście wychodzi z tego piękna asysta jeszcze piękniejszego gola... ;)
A jego autorem jest oczywiście... Wiadomo kto ;)

Takie akcje mogłabym oglądać w nieskończoność!
 
Robert i Kuba. Może i rzeczywiście prywatnie nigdy nie byli w stanie znaleźć wspólnego języka, a w każdym razie nie na tyle, by można było mówić o przyjaźni, czy choćby o serdecznych, bliskich relacjach. Może prawdą jest, że za sobą nie przepadają. Podczas meczu jednak chyba nigdy nie miało to większego znaczenia, bo gdy tylko wychodzili na murawę, rodziła się między nimi prawdziwa boiskowa chemia. Instynktowne zagrania, wyczucie partnera na boisku, zrozumienie bez słów, timing, zgranie. Czy to przypadkiem nie jest coś, za co kochamy futbol? Pewnie tak. Ale w tym konkretnym przypadku, dodatkowego smaczku dodawał fakt, że autorami takich akcji na najwyższym, światowym poziomie, byli Polacy grający w renomowanym klubie. Po prostu radość i duma mnie rozpierały, gdy o losach jakiegoś meczu Borusii, decydowała trójka naszych rodaków. A tak niejednokrotnie bywało...
 
Moje największe marzenie z tamtych czasów? Żeby przenieść te fantastyczne i zarazem piekielnie skuteczne akcje z Borussi, na reprezentacyjny grunt. Czekałam cierpliwie bardzo długo. Nie krytykowałam, gdyż rozumiem, że to nie takie proste i oczywiste, jak się niektórym wydaje...
Tak samo, jak nigdy nie miałam wątpliwości, że w kadrze, słynne dortmundzkie trio grało z takim samym, ogromnym zaangażowaniem, jak w klubie. Tylko efektów jakoś ciągle brakowało i to stawało się powoli irytujące, fakt. Wiara moja jednak nigdy nie umarła, a cierpliwość została nagrodzona sowicie podczas czerwcowego meczu z Gruzinami, gdy padała trzecia bramka. Jak dla mnie najpiękniejsza w całych eliminacjach. No i jeszcze potem ta wymowna scena, gdy panowie padają sobie w objęcia. Wzruszyłam się. Naprawdę.
 
Dlaczego wracam dziś do minionych wydarzeń? Ponieważ uczciwie należy postawić sprawę i przyznać się do tego, że swego czasu zaczęłam kibicować Borussi (i w ogóle interesować się Bundesligą) nie dlatego, że grała radosny, dynamiczny i ofensywny futbol, który po prostu świetnie się oglądało. Myślę, że stało się tak dlatego, że w jej składzie występowało aż trzech Polaków - dlatego z taką "polską Borussią" można się było identyfikować, rekompensując sobie w pewien sposób brak rodzimych klubów w prestiżowych rozgrywkach, z LM na czele. Śmiało można powiedzieć, że Lewandowski, Błaszczykowski i Piszczek od lat są w Niemczech chyba najlepszym polskim towarem eksportowym, wspaniałą wizytówką naszego kraju, żywą reklamą. Zaryzykuję stwierdzenie, że gdyby obecnie w Niemczech przeprowadzono ankietę, w której należałoby wymienić najsłynniejszych Polaków, to nazwisko Lewandowskiego znalazłoby się bardzo wysoko na takiej liście, o ile nie na samym jej szczycie.
 
Obawy... Jeśli chodzi o moje wspomnienia dotyczące dortmundzkiego trio, to nie jest to tylko i wyłącznie nostalgiczna wycieczka w przeszłość.  Robię to także w kontekście tego, co jeszcze przed nami, a mianowicie wrześniowego meczu z Niemcami oraz pozostałych jesiennych spotkań w ramach eliminacji Euro 2016. I tutaj z niepokojem wsłuchuje się w wieści z za naszej zachodniej granicy, skąd napływają sprzeczne informacje w sprawie rzekomo poważnej kontuzji Piszczka oraz bardzo niepewnej sytuacji kadrowej Błaszczykowskiego. Czy uraz Łukasza, którego nabawił się na treningu okaże się na tyle poważny, ze wykluczy go z udziału w meczach reprezentacji. A co do Kuby - to czy rzeczywiście będzie musiał zmienić klub, by mieć szansę na regularną grę? Oby nie.
Jak na razie same niewiadome i niestety na dzień dzisiejszy, szanse na powtórzenie mojego ulubionego scenariusza trójkowej akcji są dosyć małe...
 

Nadzieje... Dobrze, że chociaż z Monachium i Amsterdamu zachodni wiatr niesie optymizm :-) Lewandowski i Milik są w formie, strzelają aż miło! Jestem przekonana, że 4 września będą chcieli tę formę potwierdzić.
A propos optymizmu i mojego naiwnego wręcz czasem kibicowania - czyli czegoś, co jest mi najczęściej zarzucane, a czego ja wcale nie zamierzam się wypierać, ani też wstydzić. Wręcz przeciwnie - lubię w sobie te wszystkie cechy charakteru, które sprawiają, że jestem w stanie uwierzyć w sukces i zwycięstwo mojej drużyny nawet wtedy, gdy nie wierzy w nie już prawie nikt...

Zawsze do końca mam nadzieję, nawet gdy inni nazywają to wiarą w cuda. Dlaczego?  Bo chociaż najczęściej rzeczywistość weryfikuje brutalnie moje płonne nadzieje, to jednak od czasu do czasu zdarza się coś, co przeczy logice, realistycznym prognozom i skrupulatnym statystykom. Mianowicie zdarza się przysłowiowy cud... W doliczonym czasie gry pada upragniona bramka, której nie można się było doczekać przez 90 minut. Ktoś nie trafia do pustej bramki, by po chwili pokonać bramkarza z odległości kilkudziesięciu metrów. Słabsza, skazywana na pożarcie drużyna, wygrywa z utytułowanym faworytem. Dawid pokonuje futbolowego Goliata.
Futbol bywa nieprzewidywalny - i to właśnie jest piękne.
Dlatego nawet jeśli mój optymizm i wiara w zwycięstwo wydają się bezpodstawne i są wyśmiewane, to ja i tak zawsze będę czekać na to, co teoretycznie wydaje się niemożliwe - na sukces polskiego klubu w Lidze Mistrzów, na zwycięstwo z Anglią, na to, że pokonamy Niemców... A, przepraszam, to już się stało!  ;-) No ale przecież powtórka jak najbardziej wskazana . Najlepiej już we wrześniu!
 
Niemożliwe? Rok temu też mało kto przypuszczał, że okażemy się w starciu z mistrzami świata drużyną bardziej skuteczną. U mnie nic się nie zmieniło - wierzyłam wtedy, dziś także jestem przekonana, że na boisku wszystko jest możliwe. Nawet to, że jesteśmy w stanie po raz drugi z rzędu pokonać najlepszą drużynę globu, w dodatku na ich własnej ziemi. Choć na pewno tym razem będą zdecydowanie lepiej skoncentrowani, zdeterminowani by wygrać, no i chyba już żaden z niemieckich piłkarzy nie zlekceważy swoich polskich przeciwników.
Na pewno zapowiada się niesamowicie ciekawy mecz. A ja mam nadzieję, że bez względu na to, kto wyjdzie w podstawowej jedenastce, reprezentacja pokaże się od swojej najlepszej strony.
Choć oczywiście byłabym spokojniejsza, gdyby trener Nawałka miał do dyspozycji wszystkich najlepszych polskich piłkarzy. A do takich właśnie należą zarówno Łukasz Piszczek, jak i Jakub Błaszczykowski. Dlatego trzymam za nich kciuki i czekam, że stawią się w pełnej gotowości na przedmeczowym zgrupowaniu. Powodzenia!!!


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz